Słuchaj,

Spróbuję syntetycznie,
W przypadku wykonywania pomiaru jakimkolwiek urzadzeniem pomiarowym, pomiar ten obarczony jest błędami (nie pomyłkami lub niechlujstwem), ale czymś nieuniknionym - ze wzgledu na cechy użądzenia, środowiska pomiaru, jak i błedu oczytu wskazań. Czynnik systematyczny, zazwyczaj, udaje się eliminować poprzez metodyke pomiaru lub model błedów. Przynajmniej tak się zakłada, iż statystyka zajmuje się zjawiskami przypadkowymi (losowymi).

Po tej preambule przechodzę do rzeczy. Nie ważne co mierzymy, ale w przypadku gdy "obserwacje" związane są jakimiś związkami funkcyjnymi
(najprostszy przykład - na płaszczyźnie suma kątów w trójkącie wynosi 180) i dodatkowo mamy więcej obeserwacji niż wyznaczenie (rozwiazanie) jednoznaczne to trzeba coś z tym zrobić, nieprawdaż?
W takiej sytuacji trzeba zastosować jakąś estymację statystyczną pozwalającą z jednej strony spełnić ściśle warunki związków funkcyjnych, z drugiej zaś tak zniekształcić - poprawić wielkości mierzone, aby spełniały warunki funkcyjne z najwyższym prawdopodobieństwem zbliżenia do rzeczywistości. Proces ten pozwala również na określenie wiarygodnej oceny dokładności zarówno elementów mierzonych jak i wyznaczonych funkcyjnie wielkości.

Z zapytania wynika, iż nie jest Pan z branży geodezyjnej, dla której metody estymacji nie są "chlebem powszednim".
Mogę polecić literaturę, w tym prof Włodka Barana ... tytuł gdzieś mi uleciał.. a po porzadkach w domu znikł z półki (UWMazurski) oraz bardziej współczesne (w sensie daty wydania - może przystępniejsze) dwie pozycje: Zdzisłąw Adamczewski "Rachunek Wyrównawczy w 15 wykładach" i w/w "Teoria błędów dla geodetów", obie wydane przez Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, przy czym pierwsza z 2007 r, druga z 2005.

Jeśli będzie miał Pan dalsze pytania to proszę na E-mail: lk@gik.pw.edu.pl

POzdrawiam

L Kujawa