jeometra Napisał(a):
-------------------------------------------------------

> W roku 1943 Stanisław Nogaj, dziennikarz z
> Katowic, obliczył, że z pierwszych dziesięciu
> tysięcy więźniów w Gusen żyje jeszcze trzystu
> czternastu.
> Gdy dowiedział się o tym komendant obozu,
> powiedział: "Ja chciałbym tych byków zobaczyć -
> przecież porządny więzień nie powinien żyć w
> obozie dłużej jak pięć miesięcy".
>
> Podstawą życia w obozie było, w moim pojęciu,
> maksymalne miganie się od pracy oraz organizowanie
> jedzenia, a w zasadzie można to ująć w jedno
> zdanie - postępować przeciw wszystkim zarządzeniom
> władz obozowych, bo wszystkie zarządzenia miały na
> celu jak najszybsze wykończenie więźniów.
> Omijanie zarządzeń zawsze narażało więźnia na
> bicie i w zależności od tego, w czyje w danym
> wypadku wpadł ręce - na utratę życia.
>
> Określiłbym to tak: kto chciał przeżyć, nie wolno
> mu było bać się śmierci, bo każdy, kto chciał żyć,
> a bał się śmierci - bał się narazić na bicie i
> wykonywał ściśle zarządzenia, czekając na cud i
> koniec wojny, że go zwolnią albo że przetrzyma.
> Gdy się zorientował, że się kończy, za późno już
> wtedy było na zryw i dla takiego zostawało tylko
> krematorium.
>
>
> Stanisław Grzesiuk, Pięć lat kacetu


- Sugerujesz więc, by się nie bać WINGIKów i GGK i robić po swojemu?
Jakeś wyjście to jest...
Skoro tam na 10000 przetrwało 340 - to i tu nie będzie gorzej.