Dopadła mnie geokarma - szykuje mi się przerwa w odpoczynku od mierzenia.
Nie zagłębiając się w szczegóły, warunki są takie, że muszę się przecisnąć ciągiem o kilku krótkich bokach (~20 m).

Do dyspozycji są: tachimetr, statywy, dwa adaptery w spodarkach (leicowski bolec) i lustra z wyznaczoną indywidualnie stałą dodawania. A w zasadzie - dwiema stałymi.

O metodzie trzech statywów fajnie się pisze, że "eliminuje błędy" i w ogóle, ale po bliższym przyjrzeniu się, już nie wygląda to tak różowo.
Szlachetne założenie metody jest takie, że pionowa oś obrotu instrumentu po przestawieniu ma "trafić" DOKŁADNIE w oś uprzednio tam zamocowanego lustra. I tak by się stało, gdyby nie podstępne mimośrody.

I tak:
Błąd mimośrodu "centrum fazowego" lustra względem osi bolca - da się wyeliminować.
Błąd mimośrodu osi bolca względem osi obrotu adaptera - da się wyeliminować (w zasadzie to to samo co wyżej).

Błąd mimośrodu osi obrotu adaptera/instrumentu względem zamocowania w spodarce... No i tu już jest gorzej.
Niby Leica coś tam gwarantuje w temacie osiowości, ale co tak naprawdę? W tym przypadku milimetr to już jest dużo (w ogóle warto by to kiedyś przy okazji sprawdzić).

Czy ktoś ma doświadczenia w takich tematach?
Może niepotrzebnie się martwię?

Jedyne, co mi na dzień dzisiejszy przychodzi do głowy, to pomiar w trzech seriach z przepinaniem wszystkich gratów w spodarkach o 1/3 obrotu.