A jak jeszcze ktoś sobie przypomni, jak kartowało się granice, gdy np. wydzielane działki nie mieściły się w obwodnicy, co się robiło na stykach arkuszy, albo obrębów, jak kartowało się drogi i cieki, często na tych już wtedy pomarszczonych matrycach... to naprawdę, to całe skanowanie nie ma znaczenia, lepiej już sobie granice odrysować z ortofotomapy.
W mojej wiosce ostatnie, wiarygodne pomiary granic i stabilizację znakami wykonano ok. roku 1938, metodą ortogonalną i stolikową, tyle, ze to wtedy nie było u nas w kraju.
Od tamtej pory, mimo tego, jakim dysonujemy sprzętem, mimo rzekomej nadprodukcji geodetów, którzy się nudzą i nie maja roboty, potrafimy tylko harmonizować, kalibrować, uczytelniać, fotointerpretować, digitalizować, zmieniać nośnik bez modernizacji i oczywiście pieczołowicie to uwierzytelniać. Najlepiej tak ro robić, żeby tylko powierzchnia działek się nie zmieniła, żeby skarg nie było.
A najgorsze w tym jest to, że jak ktoś się już odważy coś zmierzyć w terenie, to musi się ostro tłumaczyć przed nadzorującym wirtualny zasób geodetą powiatowym, który choć sam wraz z WINGiem za istniejący bałagan odpowiada, to jednocześnie weryfikuje nasze opracowania. Coraz częściej widzę w tym systemie sprzeczność interesów zachowujących za wszelka cenę pozory wartościowości zasobów pozorantów i weryfikatorów w jednym.
No cóż, w małych powiatach więcej geodetów pracuje za ladą, niż w terenie, starosta to największy pracodawca w branży.