Nie mniej istotne jest usytuowanie pionowe sieci. Różnica wysokości między projektową a zrealizowaną wodociągu na długości 10000m tylko 0,10m przy szerokości 0,5m dna wykopu to 500m3. 500m3 to 100 wywrotek tych małych. A co jeśli różnica jest większa? Przy ostrej zimie wypłycenie wodociągu grozi zamarznięciem rur i częstymi awariami, dla wykonawcy to spore oszczędności w robotach ziemnych i można zaniżyć cenę na przetargu, lub wręczyć łapówkę bo jest z czego. Geodeci nie mogą przykładać do tego ręki! Dziwi, że inwestor nie jest zainteresowany obsługą geodezyjną po swojej stronie i w wielu przypadkach to wykonawca ją zapewnia. Oczywistym jest dlaczego? Proszę spojrzeć na mapę zasadniczą analogową, wykonaną w pierwszej połowie lat 90, kiedy sporadycznie stosowano taśmy metalizowane koloru niebieskiego dla oznaczenia wodociągu, nie łączone w żaden sposób w miejscach gdzie kończyła się rolka i co można zobaczyć? Ano sieć wykrywana aparaturą np. wA160 (oznaczenie na mapie), celowo podałem średnicę 160 bo to oznacza PCV lub PE (brak możliwośi wykrycia lokalizatorem). Na całych kilometrowych odcinkach wodociągu ani jednej rzędnej? Zupełny brak kontroli ułożenia wodociągu!
Jeszcze gorzej wygląda sprawa kanalizacji. Kiedyś natknąłem się przy robocie związanej z mapą do celów projektowych, że geodeta określił wysokości w nowych studzienkach kanalizacyjnych dla górnych powierzchni betonu a nie wysokości kinet i dziwnym trafem wynikało, że spadki są. Po zaniwelowaniu kinet (najniższych elementów studni) ścieki płynęły pod górę. Za bezdyskusyjne należy uważać, że pomiar powykonawczy sieci, winien być porównany z danymi projektowymi, a o wynikach tego porównania powinien zostać zawiadomiony inwestor. Informacje te przede wszystkim powinny znaleźć się w dzienniku budowy jak i również na mapie, dokumencie niezbędnym na odbiorze roboty.
Verbatim