> 1. Pomiarową osnowę sytuacyjną wyrównuje się
> metodą najmniejszych
> kwadratów, z obliczeniem błędów położenia punktów,
> przy założeniu błędności
> punktów nawiązania osnowy poziomej III klasy.
> 2. Błąd położenia p m najmniej dokładnego punktu
> pomiarowej osnowy
> sytuacyjnej nie może przekroczyć 0,10 m.

Daj sobie spokój z tymi 0,10m osnowy pomiarowej najmniej dokładnego punktu, bo inne punkty, lepiej położone, wyjdą ci lepiej niż IIIkl i może IIkl.
Tutaj chodzi o pomiarową osnowę sytuacyjną, zakładaną w celu realizacji konkretnego zadania. Wyrównujesz ją jednorzędowo, z obserwacjami archiwalnymi odpowiednio ważonymi, adaptujesz punkty osnowy pomiarowej. Żeby było ciekawiej to zakładasz błędność punktów dowiązania IIIkl. a to już powoduje znaczne zmniejszenie rygorów wyrównywanej sieci i twoje 0,10m jest tylko obrazem wewnętrznej zgodności wyrównanej sieci, bo wszakże punkty dowiązania mają założoną pewną błędność. Sprawa wygląda tak, że czym większą dasz błędność punktów dowiązania IIIkl. tym otrzymasz lepsze wyniki jeśli chodzi o błędy punktów wyrównywanej sieci. Chodzi o to, że taką osnowę pomiarową sytuacyjną jesteśmy dzisiaj w stanie pomierzyć dosyć dokładnie wewnętrznie i punkty IIIkl. mogą ją wręcz zakłócić. Dlatego jest ten warunek błędności nawiązania. Nic nawiązane do IIIkl. nie będzie mieć błędu IIIkl. bez jaj, to jest kolejny rząd wyrównania.
hej