No dobrze... Nie będę trzymał Was w niepewności...

Sprawa ma się tak, że do WSA w Warszawie zostało w dniu dzisiejszym skierowane drogą pocztową pismo n następującej treści:

Cytat:

Miejscowość, dnia 4 marca 2014r.
Obrońca:
Imię i Nazwisko
Adres

Sygn. VI SA/Wa 3657/13

WOJEWÓDZKI SĄD ADMINISTRACYJNY
w Warszawie
ul. Jasna 2/4
00-013 WARSZAWA

W N I O S E K

W związku z ustanowieniem mnie w dniu 12 lutego 2014r. obrońcą z wyboru w sprawie sygn. VI SA/Wa 3657/13 ("Upoważnienie do obrony" załączone do akt), niniejszym

ponawiam swój wniosek z dnia 12 lutego 2014r. o wydanie z akt przedmiotowej sprawy kserokopii

- pisma (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w (...) z dnia 28 stycznia 2013r. sygn. WG-I.431.56.2012, skierowanego do Starosty Powiatu (...), a stanowiącego wnioski pokontrolne.

Uzasadnienie.

Pismem z dnia 12 marca 2014r. - jako obrońca obwinionej - zwróciłem się do tutejszego Sądu o wydanie kserokopii dokumentu z akt przedmiotowej sprawy. W dniu 3 marca br zostało mi natomiast doręczone pismo sądowe, powstałe w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego z dnia 18 lutego 2014r. z którego wynika, że w dniu 12 lutego skarżąca zwróciła się z wnioskiem o wydanie pisma z akt sprawy. Sąd informuje, że dysponentem akt administracyjnych sprawy jest organ i to do organu należy zwrócić się ze stosownym wnioskiem. Przedmiotowe pismo zostało mi doręczone jako "pełnomocnikowi skarżące";.

Niniejszym uprzejmie informuję, że nie jest mi nic wiadome o udzieleniu mi jakiegokolwiek pełnomocnictwa procesowego, a tym samym że w przedmiotowej sprawie miałbym występować w roli "pełnomocnika skarżącej". Ponadto, z informacji udzielonej mi przez skarżącą wynika, że nie składała ona jakiegokolwiek wniosku o wydanie dokumentu z akt sprawy.

W tym stanie rzeczy uznać należy, że prawdopodobnie doszło do nieporozumienia, a tym samym przedmiotowy wniosek jest zasadny.

Dokonana analiza dotychczasowych działań, podjętych w przedmiotowej sprawie przez WSA w Warszawie wskazuje, że prawdopodobną przyczyną tego nieporozumienia jest nieuprawnione utożsamienie przez Sąd instytucji "pełnomocnika" z instytucją 'obrońcy". W szczególności wydaje się, że przedłożone do akt sprawy "Upoważnienie do obrony" z dnia 12 lutego 2014r. Sąd potraktował jako oświadczenie woli obwinionej w zakresie ustanowienia pełnomocnika. Działanie to nie może być uznane za prawidłowe.

Na wadliwość potraktowania "Upoważnienia do obrony" jako pełnomocnictwa procesowego uwagę zwrócił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku sygn. I SA/Łd 1388/05 z dnia 27 kwietnia 2006r. Jakkolwiek przedmiotem w/w sprawy było ustalenie zasadności wniesienia kwoty opłaty skarbowej, to tezy tam zawarte w zakresie rozróżnienia tych dwóch instytucji procesowych są aktualne także dla niniejszej sprawy. Pamiętać bowiem należy, że zgodnie z ugruntowanym już orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, postępowania o charakterze represyjnym, a takim niewątpliwie jest niniejsze postępowanie, winno gwarantować obwinionemu prawa adekwatne do praw oskarżonego w postępowaniu karnym. I tak WSA w Łodzi słusznie stwierdził m.in.

"Istota sporu sprowadza się w niniejszej sprawie do poprawnego rozróżnienia instytucji pełnomocnictwa procesowego od instytucji upoważnienia do obrony oskarżonego w postępowaniu karnym. Instytucje te nie są tożsame. Zgodnie z dyspozycją art. 91 k. p. c. pełnomocnictwo procesowe stanowi umocowanie do zastępowania strony w procesie przed Sądem. Co do zasady zakres jego jest szeroki - służy ono do dokonywania za stronę wszelkich czynności w postępowaniu sądowym. Pełnomocnikiem procesowym może być adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy, a także inne osoby powiązane ze stroną umową zlecenia, współuczestnictwa, umową o pracę, węzłem małżeńskim lub stosunkiem pokrewieństwa oraz przedstawiciel organizacji społecznej lub jednostki samorządu terytorialnego (art. 87 k p. c.). Pełnomocnictwa udziela się na piśmie i zostaje ono załączone do akt sprawy. Umocowanie do wykonywania wszelkich czynności procesowych za stronę oznacza, że skutki działania pełnomocnika obciążają tego, kto go ustanowił, bez względu na to, czy pozostają one dla strony korzystne, czy też nie. Na stronie spoczywa bowiem ciężar właściwego wyboru pełnomocnika (art. 95 § 2 k. c.). Pełnomocnik procesowy może występować we wszelkich postępowaniach toczących się przed Sądem powszechnym, gdzie reprezentowany występuje w charakterze strony (powoda, pozwanego, wnioskodawcy, itd.). Tak zakreślona instytucja pełnomocnictwa występuje również szczątkowo w postępowaniu karnym, w którym strony inne niż oskarżony mają prawo występować przez pełnomocnika (art. 87 § 2 k. p. k.). Przepis ten w sposób jasny wyłącza spod swojej dyspozycji osobę oskarżonego. Nie ma on zatem uprawnienia do ustanowienia pełnomocnika procesowego.
Oskarżony w postępowaniu karnym jest najistotniejszą stroną w tym znaczeniu, że bez sporządzenia aktu oskarżenia nie nastąpi wszczęcie postępowania karnego przed Sądem. Znaczenie pozycji procesowej oskarżonego w procesie karnym wyraża się szeregiem egzekwowalnych przymusem państwowym obowiązków, a także katalogiem praw gwarantujących oskarżonemu rzetelność tego procesu. Jednym z nich jest uprawnienie do posiadania obrońcy, tj. podmiotu prowadzącego obronę w procesie. Instytucja obrońcy została zastrzeżona tylko i wyłącznie dla osoby oskarżonego (także obwinionego w postępowaniu w sprawach o wykroczenia). Dla prowadzenia obrony oskarżonego konieczne jest, by oskarżony udzielił obrońcy upoważnienia do obrony. Jednakże katalog osób, które mogą pełnić tę funkcję nie jest tak szeroki jak zakres podmiotowy pełnomocników procesowych. Przymioty osoby, która ma uprawnienie do występowania w roli obrońcy są reglamentowane ustawowo. Obrońcą bowiem może być jedynie adwokat (art. 82 k. p. k.).

W odróżnieniu od pełnomocnictwa, które udzielone zostaje zawsze osobiście i na piśmie, upoważnienie do obrony można udzielić ustnie do protokołu. Również i inna osoba może dokonać tej czynności na rzecz oskarżonego (art. 83 k. p. k.).

Już z powyżej przedstawionych powodów nie sposób utożsamiać pełnomocnictwa z upoważnieniem do obrony. Lecz są i dalsze różnice. Najistotniejszą jest ta, że w postępowaniu karnym nie znajduje w pełni zastosowania zasada, iż reprezentowany ponosi w pełni odpowiedzialność za wybór i działania przedstawiciela procesowego. Sąd w postępowaniu karnym ma przecież obowiązek działania z urzędu i samodzielnie gromadzi materiał dowodowy, w myśl zasad prawdy obiektywnej oraz bezpośredniości. Trafność spostrzeżeń, rzetelność przygotowanego do sprawy obrońcy działa na korzyść oskarżonego, jednak immanentną cechą postępowania karnego jest przyjęcie zasady domniemania niewinności. Dopóty to domniemanie nie zostanie w sposób niewątpliwy obalone, dopóty Sąd nie może stanowczo orzec o winie oskarżonego. Przejawem zasady domniemania niewinności oraz gwarancji rzetelności procesu karnego jest m. in. katalog sytuacji, w których uczestnictwo obrońcy jest w postępowaniu obligatoryjne (art. 79 k. p. k.). Takiej regulacji nie znajduje się w żadnym innym postępowaniu. Zawsze bowiem ocena w zakresie konieczności korzystania z pomocy pełnomocnika procesowego należy do strony.

Dlatego też pozycja obrońcy jest zgoła odmienna od zadań pełnomocnika np. w postępowaniu cywilnym, gdzie obie strony przytaczają twierdzenia i dowody na ich poparcie, a rola Sądu sprowadza się do ich należytej oceny pod kątem obowiązującego prawa. Znaczenie obrony jest z reguły z punktu widzenia oskarżonego o wiele istotniejsze niż uczestnictwo pełnomocnika w innych postępowaniach w tym sensie, że w procesie karnym Sąd rozstrzyga o winie oskarżonego. Prawomocne skazanie zaś rodzi szereg konsekwencji często skutkujących ograniczeniem w dysponowaniu istotnymi dobrami osobistymi, z których najcenniejsza to wolność osobistej oskarżonego".

Jakkolwiek WSA w Łodzi swoje rozważania oraz wnioski wywodzi z zależności pomiędzy prawem karnym, a prawem cywilnym, to niewątpliwie w postępowaniu przed sądami administracyjnymi omawiane instytucje także nie mogą być utożsamiane. Zauważyć przy tym należy, że zasady postępowania przed sądami administracyjnymi nie przewidują szczegółowych zasad ustanawiania obrońcy, ani kryteriów formalnych, jakie winien spełniać obrońca. Nie oznacza to tym samym, że brak takich regulacji miałoby skutkować pozbawieniem obwinionego konstytucyjnego prawa do obrony w wymiarze formalnym, tj. prawa do ustanowienia swojego obrońcy.

Z uwagi na powyższe, jako obrońca ustanowiony z wyboru obwinionej, wnoszę jak na wstępie.


Z poważaniem,

Z niecierpliwością oczekujemy na reakcję Sądu... Znaczy się w takim sensie, że niech Sąd po prostu "robi swoje"...

Pozdrawiam, Adam Wójcik.

Strona domowa PTG : Forum PTG :



Zmieniany 1 raz/y. Ostatnio 2014-03-04 18:37 przez Adam Wójcik.